Sąd Najwyższy rozstrzygnie o wysokości odszkodowań komunikacyjnych

„Czy podmiotowi, który na podstawie art. 509 k.c. nabył od poszkodowanego lub jego następcy wierzytelność odszkodowawczą dotyczącą szkody komunikacyjnej, przysługuje w ramach odszkodowania należnego od ubezpieczyciela zwrot kosztu zleconej przez niego osobie trzeciej ekspertyzy prywatnej mającej na celu określenie wysokości szkody?”. Takie pytanie prawne skierowała do siedmioosobowego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego jego Pierwsza Prezes.

W praktyce zagadnienie to,  mające poważne znaczenie dla uczestników obrotu ubezpieczeniowego, budzi poważne wątpliwości interpretacyjne w orzecznictwie i doktrynie. Z uzasadnienia wniosku, który wpłynął do SN wynika, że wykształciły się na tym gruncie dwa odmienne stanowiska. Zgodnie z pierwszym, mającym swoje oparcie w art. 509 Kodeksu Cywilnego, wraz z wierzytelnością na cesjonariusza przechodzą wszystkie prawa z nią związane, a więc także prawo do żądania od ubezpieczyciela w ramach odszkodowania zwrotu kosztów zleconej przez cesjonariusza ekspertyzy prywatnej, o ile koszty te były uzasadnione i konieczne. Natomiast według drugiego poglądu, gdy ekspertyza została sporządzona na zlecenie cesjonariusza, uważa się, że „roszczenie z tytułu zwrotu kosztów ekspertyzy nie było przedmiotem przelewu i jej koszt nie podlega indemnizacji w ramach ubezpieczenia” – czytamy w uzasadnieniu wniosku Pierwszej Prezes SN.

Ponadto, gdy wierzytelności nabywane są przez podmioty specjalizujące się w wycenie napraw pojazdów i dochodzeniu roszczeń od ubezpieczycieli, a więc podmioty profesjonalne, dysponujące odpowiednim personelem i narzędziami umożliwiającymi dokonanie takiej kalkulacji, koszt ekspertyzy powinien być traktowany jako wydatek związany z działalnością gospodarczą tego podmiotu.

Rozstrzygnięcie pytania prawnego przez Sąd Najwyższy może mieć decydujący wpływ na kształtowanie praw i obowiązków stron stosunków odszkodowawczych przez sądy powszechne w przyszłości.